اشعار

وقـتی دلـم ز گـریـه سبـکـبار می شـود            سرمست عشق و تشنۀ دیـدار می شود

با شـوق ســامـرای تـو پـرواز می کـند            خـلـوت نـشـیـن گـلـشـن ایـثـار می شود

گـدای کـوی تـو آقـاسـت یـا ابـاالحـجـة            که زیـر سـایــۀ مـولاسـت یـا اباالحجة

نـگـفـتـه، حـاجـتِ دل را بـرآوری آقـا            ز بس که لطف تو با ماست یا اباالحجة

سـلام مـا به تو و سـامـرای اطـهـر تو            ســلام مـا به حــرمـخــانــۀ مـنـوّر تـو

سلام بر تو و بر حُرمتت که جبـرائیل            جـبـیـن گــذاشـتــه بـر آسـتــانـۀ در تـو

ای قــبـلـۀ حــرم، حـرمِ ســامـرای تـو           بـیت الــولای دل حــرم بـا صفـای تـو

قــرآن یـگـانـه دفـتـر مـدح و ثـنـای تو              روح مـلک کـبوتر صحن و سـرای تو

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

تـب دارتـریـن تـب زدۀ بـسـتــر دردم            پُـر سـوز ترین زمـزمـۀ حـنجـر دردم
رنگ رخ مـن بر همگـان فاش نموده            در بــاغ نبی جــلــوۀ نـیـلــوفــر دردم